Do naszego domu trafił nowy członek rodziny i od tej pory jest to również jego dom. Niezależnie, czy kupiliśmy psa z hodowli ZKwP, czy adoptowaliśmy ze schroniska, wymaga on prawidłowej pielęgnacji, żywienia i wychowania.

Co trzeba wiedzieć, aby nasz pies był zdrowy, szczęśliwy i dożył z nami sędziwego wieku?

Odrobaczanie

Pierwsze odrobaczanie w życiu psa powinno być przeprowadzone u szczeniąt w wieku około 3 tygodni. Odrobacza się je wraz z matką. U szczeniąt rasowych zabieg przeprowadza obligatoryjnie hodowca. Natomiast w przypadku szczeniąt urodzonych w innych warunkach odrobaczanie jest zwykle uznawane za zbędny wydatek, dlatego jeżeli wraz ze szczenięciem nie otrzymamy książeczki zdrowia z odpowiednią adnotacją lekarza weterynarii, musimy zadbać o to sami. 

W gabinetach weterynaryjnych można nabyć preparaty do odrobaczania, zarówno dla psów dorosłych, jak i dla szczeniąt. Lekarz po zbadaniu szczenięcia z pewnością dobierze odpowiedni środek do wielkości, wagi i wieku. Odrobaczanie powtarza się po 48 godzinach.

Dorosłego psa odrobacza się 1 – 2 razy w roku, zawsze przed szczepieniem. Jeżeli w domu jest więcej psów, należy odrobaczyć wszystkie w tym samym czasie, a odchody starannie zbierać i palić.

Szczepienia ochronne

Choroby zakaźne są szczególnie niebezpieczne dla małych szczeniąt. Hodowcy zrzeszeni w Związku Kynologicznym w Polsce są zobligowani do szczepienia miotów zgodnie z kalendarzem szczepień. Pierwsze wykonuje się w wieku około 7 tygodni przeciwko nosówce i parwowirozie. Szczepi się trzykrotnie, po pierwszym szczepieniu lekarz weterynarii wyznacza kolejny termin, zazwyczaj po upływie trzech tygodni, a po kolejnych trzech szczepi się po raz trzeci i ostatni przeciwko chorobom zakaźnym. Po ukończeniu przez szczenię trzech miesięcy szczepi się je przeciwko wściekliźnie.

Wprawdzie jedynie to ostatnie szczepienie jest w Polsce obowiązkowe, jednak zdecydowanie zaleca się również szczepienie przeciwko chorobom zakaźnym. Powtarzamy je jednokrotnie po roku od ostatniego szczepienia w wieku szczenięcym, a następnie możemy powtarzać co dwa lata.

Przeciwko wściekliźnie szczepimy każdego roku, zgodnie z przepisami.

Pielęgnacja sierści

Pies jest generalnie mało kłopotliwy pod względem pielęgnacji, wyjąwszy oczywiście niektóre rasy zwierząt wystawowych. Krótkowłosym wystarczy przecieranie sierści irchą, długowłose szczotkujemy. Niektóre rasy szorstkowłose nie linieją i wymagają trymowania – specjalnego zabiegu, polegającego na usuwaniu martwego włosa, który sam nie wypadnie. Zwierzęta niewystawowe można strzyc za pomocą maszynki i powinien zrobić to Groomer. Zabieg powtarza się 2 – 4 razy w roku, w zależności od tempa wzrostu sierści.

Psy linieją na ogół dwa razy w roku. Najbardziej jest to widoczne u psów z szatą dwuwarstwową – włosem okrywowym i podszerstkiem, który w kulminacyjnych dniach potrafi wychodzić kępami. Trzeba w tym okresie codziennie dokładnie wyczesywać psa. Zaniedbanie może doprowadzić do zalegania i skołtunienia martwego podszerstka, a w rezultacie spowodować stan zapalny skóry.

Niektóre razy długowłose nie mają podszerstka (np. yorkshire terier, maltańczyk) i nie linieją. Wbrew obiegowym opiniom, nie mają one jednak włosów, porównywalnych do ludzkich! To mit! Jest to sierść składająca się jedynie z włosa okrywowego. Wystawowym yorkom właściciele nawijają sierść na papiloty, aby nie przeszkadzała im w codziennym życiu, stosują specjalne odżywki do utrzymania włosa w dobrej kondycji. Po zakończeniu kariery wystawowej długą sierść obcina się.

Kąpać psa nie trzeba zbyt często. Oczywiście konieczne jest to wówczas, kiedy nasz pupil „uperfumuje się” w padlinie czy innej atrakcyjnej dla niego substancji, a także jeżeli zdarzy się, że „złapie” pchły (wtedy konieczne jest wypranie także psiego legowiska). Latem można mu pozwolić na kąpiel w jeziorze, o ile lubi wodę, ale nigdy nie zmuszać do wejścia.

Inne zabiegi pielęgnacyjne

Oprócz sierści pielęgnacji wymagają zęby. Należy je czyścić za pomocą szczoteczki i specjalnej pasty dla psów 2 – 3 razy w tygodniu, aby zapobiec odkładaniu się kamienia. Są jednak psy z tendencjami do kamienia nazębnego, a czyszczenie może jedynie ten proces opóźnić. U takiego psa trzeba usunąć kamień mechanicznie w gabinecie weterynaryjnym. Do zabiegu zwierzę otrzymuje znieczulenie ogólne.

Psom długo i szorstkowłosym co 2 – 3 tygodnie wycinamy ostrożnie nożyczkami sierść spomiędzy poduszek. Jeżeli pies nie ściera sam pazurów, należy je obcinać mniej więcej raz w miesiącu. Powinien to zrobić lekarz weterynarii, gdyż niewprawny właściciel może ściąć pazur zbyt głęboko i uszkodzić naczynia krwionośne.

Jeżeli zauważymy, że nasz pies saneczkuje (trze odbytem po podłożu), często się wylizuje w okolicach odbytu, jest niespokojny, może mieć przepełnione gruczoły okołoodbytowe. Wydzielają one mazistą substancję o nieprzyjemnym zapachu, której nadmiar może spowodować stan zapalny i wytworzenie się ropnej przetoki. Lekarz weterynarii opróżni gruczoły; zabieg polega na ich wyciśnięciu i jest bezbolesny. 

Wczesną wiosną należy zabezpieczyć psa przed kleszczami; są one bardzo niebezpieczne, gdyż przenoszą babeszjozę – chorobę, która w wielu wypadkach, mimo leczenia, kończy się śmiercią zwierzęcia. Na rynku popularne są preparaty do nanoszenia na skórę i obroże antyinsektowe, z których wybieramy przeciwkleszczowe. Niektórzy właściciele stosują zabezpieczenie podwójne – krople i obrożę, szczególnie w regionach, gdzie częściej dochodzi do zakażeń babeszjozą.

Jeżeli mimo zabezpieczenia zauważymy, że pies ma kleszcza, musimy go niezwłocznie usunąć! Nie wolno go smarować żadnym tłuszczem ani alkoholem! Najlepiej zawczasu kupić w sklepie zoologicznym (także internetowym) aparat do wyjmowania kleszczy. Jest on niewielki, wyglądem przypomina strzykawkę ze szczypcami. Kleszcze usuwa się wyłącznie mechanicznie. Rankę trzeba odkazić wodą utlenioną.